پیدا و پنهان داوری
سالیانی است که به امر داوری مشغولم ،چه به عنوان داور یا مدرس داوری.
حرفه ای که از حیث حساسیت و جنبه ی تخصصی بر لبه ی تیغ راه می رود و سرنوشت آدمیان را در زمینه ی حق و باطل تعیین می کند.
آنچه در سالیان اخیر در حوزه ی داوری آزار دهنده است، فقدان آموزش صحیح مبتنی بر اصول داوری است.از ظهور کلاسهای یک شبه و چند ساعته تا ادعای داوری هرکسی بر سر هر کوی و برزنی.
داوری از پناهگاه و ملجا دادخواهی به عرصه ی جولان دکان داری و بی مبالاتی تبدیل می شود بدون آنکه کسی اعتراضی کند.
چه بسیار افرادی که به عنوان داور هزینه های فرصت و بار مالی فراوانی را برای طرفین دعوا ایجاد نموده و روند داوری را نیمه کاره رها کردند و چه فراوان تر که به نام دوره ی آموزشی داوری و به کام خویش فارغ التحصیلان حقوقی را به کج راهی ناقص در داوری رهنمون کرده اند.
در این بین باید از نقش سازمانها و نهادهایی که انحصار داوری را در ید خویش می دانند هم نام برد.نهادهایی که عده ای از رفقا برای نام و نان و آب تشکیل داده و داوری را به حراج می گذراند و در پشت رانت و انحصار پنهان شده ، خود هویدا شده اند.
هنوز در کلاسهای آموزشی قوانین شکلی روخوانی می شود و به چند گزاره ی تکراری اکتفا می شود و دانش پژوه خوشحال از کسب گواهینامه ی آموزشی خود را داور پنداشته و بر طبل ادعای داوری می‌کوبد.
چه نا موزون است اندام داوری هنگامی که از عظمت آن ،جثه ای نحیف و ضعیف را فرا می گیریم و با آن به کسب و کار می پردازیم.
گویی این روزها کسب و کار بی دردسر بر همه ی ارزشها رُجحان دارد.
بارها گفته و باز هم تکرار می کنم که جای آموزش مبتنی بر قواعد و اصول درست داوری در کشور ماخالی است و عرصه را بایستی برای مدعیانی که به غلط حرفه ی داوری را انتخاب و به آن مشغولند تنگ تر نمود،این مهم انجام نمی شود مگر با رواج فرهنگ داوری صحیح و عالمانه در میان خواص و عامه ی جامعه ی آفت زده از هیجان زدگی داوری.
