دقت فدای سرعت،سرعت فدای دقت

در عالم و حیطه ی داوری ۲ مولفه را می توان از مولفه های اصلی و جذاب امر داوری دانست و از دلایل اقبال به این شیوه ی حل و فصل اختلاف نام برد:اول سرعت و دوم دقت. با گذر زمان و صرف وقت مناسب ، دقت لازم به دست می آید و با دقت کافی زمان مناسب برای انجام امر داوری به کار گرفته می شود.اما متاسفانه گاهی این دو شاخصه خود باعث تنش و تداخل و از بین بردن دیگری می شوند. چه بسا داورانی که دقت را فدای سرعت می نمایند و یا برعکس سرعت را فدای دقت .

از نمونه های اطاله ی وقت و کاهش سرعت رسیدگی می توان به موارد ذیل اشاره نمود:

۱- ارجاع اموری که نیاز به جنبه ی نظریه ی کارشناسی ندارد و با ارجاع امر به کارشناسی باعث اطاله ی وقت می گردد .

۲-تعیین وقتهای طولانی برای جلسات رسیدگی و گفتگوهای حاشیه ای در حین جلسه رسیدگی

۳-عدم وقت شناسی داور یا طرفین اختلاف جهت حضور در جلسه

۴-تمدید بی جهت مهلت داوری به دلیل مشغله هایی که خود داور دارد

۵-سفرهای بی مورد و خارج از عرف در خصوص کشف حقیقت که باعث کاهش سرعت در امر رسیدگی می شود

از نمونه ها ی دیگر که دقت بیش از حد به وسواس نیز می گراید و باعث کندی امر داوری می شود ،موارد ذیل را می توان بر شمرد:

۱- دقت بیش از حد ارجاع امر به کارشناسان متفاوت با یک نوع تخصص یا هیئتهای کارشناسی با تعداد کارشناسان بالا

۲-برگزاری جلسات متعدد و بی ثمر و ملال آور که باعث فرسایشی شدن جلسات رسیدگی داوری می‌گردد.

۳-به حاشیه پرداختن و دقت نظر بیشتر به حاشیه نسبت به متن اصلی خواسته ی طرفین اختلاف

۴-تردید های بی مورد و کنجکاکی بیش از حد توسط داور که در حدود اختیار وی نیست

۵- تعلل بی مورد در خصوص اخذ موافقت طرفین مبنی بر انجام صلح و سازش میان طرفین موارد ذکر شده تنها بخشی از آسیبهای سرعت و دقت است که هرکدام می تواند آسیبی جدی به شاکله ی امر و حرفه ی داوری وارد نماید . امید آن می رود که با تنظیم و تدقیق و تسریع داوران بیش از پیش برکاربرد و کارکرد داوری و ترویج آن در نزد عامه ی مردم بفزایند.